Konfor alanı içindeki kişiler kendilerini hayatın akışına bırakamazlar. Hayatın getirdikleri yerine, hayatı kendi arzu ettikleri şekilde yaşamaya çalışırlar. Bu da zaten sürekli olarak acının doğuşuna sebebiyet verir. Kişinin kendini hayatın akışına bırakması demek, konfor alanının dışına çıkması demektir. Konfor alanı tehlikelidir çünkü beklentilerle doludur. Konfor alanında yaşayan biri devamlı can yeleği ile suya giren bir serbest dalışçı gibidir. Suyun derinliklerine gitmek istese de can yeleği onu devamlı olarak su yüzeyine geri çekeceğinden bir türlü gidemez. Üstelik dalıcı sürekli derinlere gidememekten şikayet etse de, can yeleğini çıkarmak aklına bile gelmez. Çünkü onu okyanusta var olabilmenin gerekliliği gibi görür.
Konfor alanı içine yerleştirilmiş bir pratik derinleşemez. Tıpkı dalıcı gibi, pratikte derinlere gitmeye çalıştıkça konfor alanı tarafından geri çekilmek kaçınılmazdır. Önce bu can yeleğinden kurtulmak gerekir. Tabii can yeleğini çıkarınca derinlere ulaşabilmek için yerine ağırlık kemeri takılmalıdır. Ağırlık kemeri pratiğin temellerini oturtmak demektir. Ancak pratiğin temelleri oturtturulduğunda kişi konfor alanını terk etmeye hazır hale gelebilir. Pratiğinin temellerini oturtmuş biri okyanusun derinliklerine ulaşmaya ve kendini akışa bırakmaya hazırdır. Çünkü pratik bir temele dönüştüğünde kişi artık bu dünyada zaten güvende olamayacağını ve rahat olamayacağını anlayabilecek zihin yeterliliğine ulaşır. Bunu birkez anladığında istediğin kadar konfor alanı yarat, hiç bir konfor alanı sana gerçek bir güven, rahatlık ve özgürlük sunamaz. Tam tersine konfor alanı kişinin özgürlüğünü elinden alır. Kişi her koşul altında var olup, her şart altında hoşnut kalamaz. Konfor alanından özgürleştiğinde ise bulunduğun hiç bir şartın rahat veya güvenli olmasına ihtiyaç yoktur, bu modifikasyonun kendisine ihtiyaç yoktur!Gerçek bir teslimiyet ancak konfor alanının terkiyle gerçekleşebilir.
